Afgelopen studiejaar heb ik onderzoek naar mijn familiegeschiedenis gedaan. Het begon met mijn opa, die ik nooit gekend heb van moeders kant. Hij fotografeerde en het leek mij interessant hem via het beeldmateriaal beter te leren kennen. Veel materiaal bevond zich bij stiefbroers en - zusjes van mijn moeder. Ik heb contact met ze gezocht. Ze vertelden mij dat er een hele doos met dia's is en ze zelf nog niet eraan zijn toegekomen om dat uit te zoeken.
Ik ben het nog dichter bij mijzelf gaan zoeken: mijn oma. In de verhalen die ik optekende, tijdens de gesprekken met mijn moeder en oma, viel mij steeds weer een fragment op: het terugsturen van de trouwring door mijn opa vanuit Indonesië. Hij zat daar ten tijde van de politionele acties in 1947 en heeft zijn trouwring toen hij een andere vrouw leerde kennen naar Holland opgestuurd per post. In een lucifersdoosje. Het lucifersdoosje is er niet meer, maar de trouwring wel. Dit was een beslissend moment in haar leven. Hier scheidden de wegen van haar en mijn opa.
Ik ben uitgekomen op het
moment van terugsturen en de ontvangst van de ring. Ik probeerde mij voor te
stellen wat iemand gevoeld zou hebben, de vertwijfeling, het verdriet maar
uiteindelijk de wil om gewoon verder te gaan. Want dat is wat zij gedaan heeft.
De volgende foto's zijn een selectie uit een reeks foto's die ik gemaakt heb in haar appartement met spullen van haar en de familie. Ze zijn verkennend en vormen de basis voor een korte film waarin de ring en mijn oma de hoofdrol krijgen. Deze bevindt zich onderaan de pagina.
